پیشنهاد رضا پهلوی برای ازادی زندانیان سیاسی و عقیدتی

هم میهنانم،

جمهوری اسلامی، با نقض مستمر حقوق بشر، سرکوب آزادی های اساسی، اعدام های گسترده و خیابانی، سنگسار، شکنجه و تجاوز در زندان ها، شرایط قرون وسطایی را بر کشورمان حاکم کرده است. متاسفانه، جامعه جهانی تاکنون عکس العمل قدرتمند و منسجمی را در مقابل رفتارهای غیرانسانی این نظام از خود نشان نداده است.

در این شرایط حساس، با توجه به فشارهای جسمی و روحی که بر زندانیان سیاسی-عقیدتی وارد می شود، وظیفه همه کنشگران و فعالین سیاسی و مدنی، وکلای دادگستری، مدافعین حقوق بشر، فعالین حقوق زنان، روزنامه نگاران، روحانیون مستقل، زندانبانان، نیروهای مسلح و یکایک شهروندان ایرانی است تا دست در دست یکدیگر گذاشته و با آغاز یکسری اقدامات ملی و بین المللی، حکومت ایران را وادار به آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی-عقیدتی نماید.

تا کنون اقدامات ارزشمندی در زمینه دفاع از حقوق زندانیان سیاسی-عقیدتی ایران، در داخل و خارج از کشورمان صورت گرفته، اما بدلیل عدم انسجام و حمایت کامل تمام اقشار جامعه، هنوز به نتیجه مورد نظر نرسیده است. در راستای پیشنهادات و درخواست های شما عزیزان در فضای حقیقی و مجازی، با مشورت هم میهنان فعال سیاسی - مدنی، تصمیم گرفتیم بستری مناسب را برای آغاز یک سلسله اقدامات عملی، فراهم سازیم. حرکتی که تنها در سایه مشارکت و همفکری یکایک شما هم میهنان مبارزم امکان پذیر خواهد بود.

·         در مرحله اول، در راستای گزارش دبيركل سازمان ملل متحد و آقای احمد شهید، نماینده ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، پیش نویس یک متن بعنوان یک شکایت نامه رسمی برای ارسال به تمام مراجع ذیربط (کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد، دبیرکل سازمان ملل متحد و شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد) تهیه شده است. در پایان این مقدمه، می توانید پیش نویس این متن را مطالعه نموده و نظرات و پیشنهادات خود را برای تکمیل آن ارسال نمایید.

·         بدلیل اینکه آوردن اسامی تمامی زندانیان سیاسی-عقیدتی در ایران در این پیش نویس امکان پذیر نمی باشد، تلاش شده است تا اسامی تعدادی از زندانیان، بعنوان نمونه ایی از کنشگران و فعالین سیاسی، مدنی و عقیدتی ذکر گردد. چنانچه از این لیست موردی از قلم افتاده، لطفا با ذکر منبع ومشخصات در زیرهمین لینک، حساب بالاترین، وبلاگ و یا وب سایت خود، آنرا ارسال نمایید.

·         پیشنهادات و نظرات خود درارتباط با پیش نویس شکایت رسمی و بویژه اقدامات عملی آتی در این زمینه را در وبلاگ خود منتشر و در بالاترین با کلمه کلیدی (2011HR8712) پست نمایید.

·         چنانچه شما دارای شناسه (اکانت) بالاترین نیستید، از کلمه کلیدی بالا (2011HR8712) بعنوان برچسب در مطالبی که در این زمینه در وبلاگتان منتشر می کنید، استفاده نمایید تا متن شما در سایت گوگل برای همگان قابل جستجو باشد. دوستانی که دارای شناسه (اکانت) بالاترین می باشند، متن و وبلاگ شما را می توانند در سایت گوگل پیدا کرده و آن را در بالاترین لینک کنند.

o        دوستانی که در بالاترین فعال هستند، می توانند در این زمینه ما را یاری کنند.

·         به منظور سهولت هرچه بیشتر برای رسیدگی به نظرات شما، پاراگراف های متن پیشن نویس شماره گذاری می گردد تا بتوانید نظرات و پیشنهادات خود را با ذکر شماره پاراگراف مورد نظر ارسال نمایید. 

·         بر اساس سیستم بالاترین، انرژی شناسه من به اندازه ایی نیست که بتوانم به همه لینک های شما رای مثبت و یا نظر بدهم. تلاش من و متخصصین فنی-حقوقی بر این خواهد بود که پس از مطالعه و بررسی تمام نظرات و پیشنهادات ارسالی، مطالب مرتبط با این موضوع را در نسخه نهایی بگنجانیم.

·         از افرادی که در داخل کشور و یا در دستگاه حاکمیت هستند، دعوت می شود تا با رعایت مراتب امنیتی، از طریق افشای اطلاعات در مورد زندانیان سیاسی- عقیدتی گمنام، با ما در این پروژه همکاری نمایند.

·         متاسفانه، به دلیل ارسال هرزنامه (اسپم) و همچنین محدودیت امکانات فنی، بخش دریافت نظرات وبلاگم را موقتا مسدود کرده ام. لطفا برای ارسال نظرات خود از سیستم بالاترین استفاده نمایید.

·         برای تسریع در رسیدگی به وضعیت بحرانی زندانیان سیاسی- عقیدتی و آزادی آنان، پیش نویس این شکایت از تاریخ ششم آبان ماه لغایت پانزدهم آبان ماه 1390 خورشیدی برای دریافت نظرات و پیشنهادات شما بر روی سایت بالاترین قرار خواهد گرفت.  

لینک این پیش نویس در بالاترین

مردم ایران همه گفتید شاه رفت،ایا از خود پرسیدید شما کجا رفتید؟

به مناسبت چهارم ابان سالروز تولد شاه فقید به  سئوالی که مدتها در ذهنم هست و احساس میکنم که جوابش را انهایی باید بدهند، که بعد از گذشت 32 سال از انقلاب ننگین خمینی و کشورهای 
غربی که بزرگی و عظمت ایران و ثبات و پایداری ایران و ایرانی را نمیخواستند و بوی نفت و ثروت ایران که عقده در دلهایشان بر انداخت و توانستند با تبلیغات منفی بر علیه شاه ایران دسیسه خود را به ثمر برسانند و مردم ایران را به این روز برسانند.
این روزها به ان می اندیشیم که اگر دنیای مجازی نبود و اگر اطلاع رسانی نمیشد ایا هنوز باید به اخبار و تکرار دروغ پردازیهای  جمهوری اسلامی ایران و رادیو و تلوزیونی که چه در داخل و چه خارج از ایران همواره به  خراب کردن چهره نظام و شخص شاه پرداخته است گوش میکردیم و حقایق انچه بر ما گذشت را درک نمی کردیم.
همگان بعد از گذشت این 32 سال به خوبی متوجه شدیم که چه کلاه گشادی بر سرمان رفته اما متاسفانه با توجه به آه و ناله ای که همه اقشار مردم از این حکومت دروغین و غالب شده بر ما میکنند اما هرگز به یک نتیجه و ایده واحدی برای رهایی از چنگال این حکومت و نظام غاصب نرسیده ایم. 
اینکه فرهنگ،تاریخ و تمدن و اثار باستانی ایران به تاراج رفته و 8سال جنگ تحمیل شده توسط خمینی دجال که ویرانگی و عقب ماندگی را به ارمغان اورد و در واقع  یاران باقی مانده اش چه بسا بیش از اوایل انقلاب دست به غارت این مملکت و منابع ان زده اند بیراهه نگفتیم که نمونه بارز ان اختلاس و دزدی سه هزار میلیلاردی ماه اخیر بوده که در نوع خود بی سابقه است.
در واقع جمهوری اسلامی با لابی های  ایرانی و غیر ایرانی بسیار تشکیلاتی و حتی با ترور و خرج کردن هزینه های هنگفت توانست بسیاری از فعالان سیاسی را به بیراهه و از هدف اصلی خود دور کند هیچ شکی نیست و برای تداوم این هدف از هیچ تلاش و کوششی کوتاهی نخواهد کرد.
در این برهه زمانی که همه به خوبی درک کردیم که این نظام جز سرافکندگی و بدنامی برای ما ایرانیها چیز دیگری باقی نگذاشته و وجهه تاریخی و فرهنگی ما را به طور کامل از بین برده اند ،ایا باز هم باید اسیر مافیای رسانه ای باشیم که در این بهران سیاسی رژیمولایت فقیه  به مسایلی می پردازند که فقط در راستای  تقویت سیاستهای جمهوری اسلامی است و فقط نظام و عوامل داخلی و خارجی انها را خوشحال میکند و اینکه حقایق را به مردم بازگو نمی کنند. 
در این فقدان رسانه های منصف و بی طرف مردم ایران باید به دنبال یافتن حقایق و مطالبات خود فعال باشند و بدانند که چه اتفاقی برای زندگی انها ،فرزندانشان و سرزمینشان ایران افتاده است باید از خود بپرسند که چه میخواهند و ایا اینکه عظمت و بزرگی که ایران در دوران پهلوی به ان دست یافته بود را چگونه و چرا از دست داده اند؟
اینکه مردم ایران حافظه تاریخی خود را فراموش و گاهی هم نشان از ان است که این حافظه تاریخی را کلا از دست داده اند بسیار درد اور است.حضور در انتخابات متوالی خود نشان از این دارد که ملت ایران هدف بزرگی را که باید دنبال ان باشند را به سادگی از ان عبور میکنند که در واقع، فراموشکاری مردم نسبت به جنایات این رژیم و عوامل ان خود می تواند دلبلی برای حضور مردم در انتخاباتهای گوناگون دیده ایم.
اینکه یکبار تصمیم بگیریم و برای رسیدن به این هدف از هرتفکر و ایدئولوژی سیاسی برای از بین بردن  نظام چپاول گر،جمهوری اسلامی ایران، دست به دست هم دهیم و اتحاد را بیشه فعالیتهای تشکیلاتی و سازمانی خود کنیم و حتی این ایده را در متن جامعه در بین افراد با سلیقه های مختلف نهادینه کنیم که تنها راه نجات و ازادی میهنمان اتحاد است و اینکه بدانیم به کجا می رویم و از اینده خود چه چیزی را طلب خواهیم نمود.
اینکه سالها با سرور و شادمانه گفتید شاه رفت !!!ایا از خود پرسیده اید که شما کجا رفتید؟؟؟
این سئوالیست که جوابش را همه کسانی که به دنبال یک حکومت سکولار دموکرات و ازادی خواهی  هستند به خوبی میدانند.

اثار ماندگار یک کاریکاتوریست حقوق بشری ایرانی در پاریس

کارهای ماندگار یک کاریکاتوریست حقوق بشری ایرانی در پاریس

 

یکشنبه, 08/01/1390 - 12:53

گفت‌و گو با کیانوش رمضانی، کاریکاتوریست تبعیدی درباره فعالیت هنری‌اش در تبعید و مبارزه‌اش برای لغو مجازات اعدام در ایران

ایرج ادیب‌زاده

ایرج ادیب‌زاده - بحران سیاسی اخیر در ایران که به سرکوب خشن فعالان سیاسی و مدنی و اجتماعی، دانشجویی، زنان و روزنامه‌نگاران و زندانی‌شدن آن‌ها انجامید، باعث زندانی‌شدن یا راه تبعید گرفتن بسیاری از روزنامه‌نگاران، هنرمندان و کارتونیست‌های ایرانی هم شد. به این ترتیب حکومت نشان داد حتی از یک کاریکاتور هم وحشت دارد.
[1]یکی از همین کاریکاتوریست‌های تبعیدی ماه پیش، ۷ تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۱برابر با ۱۶ شهریور تا ۷ مهر ۱۳۹۰، دست به ابتکاری جالبی زد و نمایشگاهی در یکی از کافه‌ها یا قهوه‌خانه‌های مشهور مرکز پاریس برپا کرد که بسیار مورد توجه قرار گرفت. این کاریکاتوریست تبعیدی که بعد از رویدادهای پس از انتخابات ریاست جمهوری دو سال پیش به فرانسه آمده و پناهندگی سیاسی گرفته، کیانوش رمضانی نام دارد. او متولد شهر رشت است و نخستین نمایشگاه کاریکاتورهایش را هم در همین شهر در سال ۷۹ برگزار کرد. برادر بزرگترش داریوش رمضانی پیش از او در عرصه کاریکاتور فعالیت می‌کرد و همچنان به این فعالیت هنری ادامه می‌دهد.
کیانوش سپس به عنوان نماینده‌ انجمن جهانی دفاع از کاریکاتوریست‌ها انتخاب شد و همین مسئله و کاریکاتورهای او با موضوع حقوق بشر باعث شد که ایران را ترک کند و آن طور که خود او به "زمانه" می‌گوید، راه تبعید را خودش برگزید:

کیانوش رمضانی - می‌توانم بگویم که تبعید من بیشتر خودخواسته بود. خب، من چند سالی شرایط مملکت را تحمل کردم. ایده‌هایم . مسئولیتی که داشتم... من در یک سازمان بین‌المللی نماینده‌ ایران بودم. سازمانی که عملکردش به طور کامل با محتوای جمهوری اسلامی ایران تضاد داشت. این سازمان یکی از سازمان‌های حقوق بشری بود و هست و وظیفه‌اش هم پشتیبانی از کاریکاتوریست‌هایی است که به خاطر چاپ آثارشان به دردسر می‌افتند.
طبیعتاً از سال ۲۰۰۳ که من عضو این انجمن شدم، پیش‌بینی می‌کردم که قاعدتاً باید مشکلاتی به‌وجود آید یا در زندگی شخصی‌ام خطری خواهم داشت. به‌هرحال از سال ۲۰۰۳ ادامه دادم و پس از انتخابات ریاست جمهوری دیگر واقعاً فضا را به شکلی دیدم که اگر بیشتر می‌ماندم و صبر می‌کردم، چاره‌ای جز رفتن به زندان اوین نداشتم.

پس از نزدیک به دو سال از اقامت‌تان در پاریس، نگاهتان جهانی‌تر شده. کارهای اخیرتان این را به خوبی نشان می‌دهد. خاموشی استیو جابز، نزدیکی اسراییل و فلسطینی‌ها، شکسته شدن ناخن‌های یک کاریکاتوریست توسط مأموران بشار اسد. اما همچنان به ایران و وضعیت وخیم حقوق بشر به‌ویژه در جمهوری اسلامی نگاه می‌کنید.

بله می‌توانم خیلی خلاصه بگویم که مصداق همان شعری است که سال‌ها پیش سعدی سرود. می‌گوید بنی‌‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند. به ‌هرحال باید بپذیریم در شرایطی که ما در داخل کشور زندگی می‌کنیم، محدودیت‌هایی وجود دارد و سانسور می‌تواند بزرگترین این محدودیت‌ها باشد. شاید واقعاً به خاطر این محدودیت‌ها هنرمندان در ایران نمی‌توانند نگاه کاملاً ملموس جهانی داشته باشند. از زمانی که من اینجا آمده‌ام، به دلیل ارتباطاتی که داشتم، به دلیل فضای جدید و آزادی‌یی که در اینجا وجود دارد و نوع ارتباطات، توانستم در مورد واقعیت انسان به یک تجربه‌ی ملموس برسم. از سال‌ها پیش، از زمانی که به کاریکاتور روی آوردم، متمرکز بودم روی مفهوم انسان و درگیری‌هایی که انسان با خودش و با جامعه و با جهان می‌تواند داشته باشد. این موضوع همیشگی من بوده است. به همین دلیل هم به بحث حقوق بشر خیلی علاقمند شدم. چون حقوق بشر مفهومی‌ست فراتر از تعریف سیاسی و جغرافیایی. به همین دلیل هم گمان می‌کنم ماهیت و ریشه مشکلات ما با مشکلات مردم در سوریه یا جاهای دیگر یکسان است. کاریکاتوریست‌های ما، هنرمندان، نویسندگان و روزنامه‌نگاران ایرانی دچار همان مشکلی هستند که همین الان در سوریه، مردم به آن دچار شده‌اند. این‌ مشکلات شبیه هم هستند.

کار نمایشگاه "جنبش سبز" که می‌خواستید برپا کنید به کجا کشید؟

باید بگویم این کار یک تجربه‌ نیمه‌موفق بود. چگونگی برگزاری این نمایشگاه، تا قبل از این که به یک گالری یا جای دیگری منتقل شود، خیلی خوب انجام شد. من از دوستانم در همه جای دنیا خواستم که کارهاشان را که در ارتباط با جنبش سبز و جنبش مردم بود برایم بفرستند. توانستم آثار خوبی را جمع‌آوری کنم. زمستان سال ۲۰۱۰ بود که این ایده را اجرا می‌کردم.اما برای پیدا کردن فضایی برای به نمایش گذاشتن آثاری که گرد آورده بودم دچار مشکل شدم. طبیعی هم بود. چون تنها بودم، چون هیچ نوع ارتباطی با جامعه فرانسه نداشتم و تنها دوستی که داشتم آقای ژان پلانتو (Jean Plateau) بود که ایشان هم به شدت مشغول سازمان خودش، مشغول کاریکاتور برای صلح و همین‌طور کار روزانه‌اش با "لوموند" بود. من عملاً به نتیجه نرسیدم. اما جالب است که بگویم این نمایشگاه نیمه‌تمام تأثیر خودش را در ژنو گذاشت. ماه ژوئن به مدت چند روز میهمان شهردار ژنو بودم. آنجا به اتفاق گروه کاریکاتور برای صلح نمایشگاهی داشتیم. آنجا صحبت کردم و این پروژه را مطرح کردم. برای آنها خیلی جذاب و جالب بود. در ژنو کنفرانس‌های مطبوعاتی در این خصوص داشتیم. حرف زدیم و بازخوردهای خیلی خوبی داشتم. امکان دارد و امیدوارم که امسال بهار، تقریباً همزمان با سالگرد انتخابات، بتوانم این نمایشگاه و کارهایی را که جمع کرده‌ام، در شهر ژنو به نمایش بگذارم.

هنوز هم کاریکاتورهایی در رابطه با جنبش سبز می‌کشید؟ چون می‌بینم شما هنوز دستبند سبز دارید.

این دستبند یک یادآوری است برای خودم. اینکه هیچ وقت یادم نرود اینجا چکار می‌کنم. به‌خصوص زمانی که به مسافرت‌های کاری می‌روم، به‌خصوص زمانی که صحبت می‌کنم با جوان‌های فرانسوی، با جوان‌های ملیت‌های دیگر در کنفرانس‌های مختلف، این دستبند همیشه به من یادآوری می‌کند که بودنم در اینجا چه فلسفه‌ای دارد و اینکه چرا اینجا هستم. به همین دلیل، همان‌طور که اشاره کردید، کارهای من رنگ و بوی دیگری به خودش گرفته است و من دارم مسیر دیگری را دنبال می‌کنم.

یکی از کارهایی که همچنان دنبال می‌کنید و از نگاه حقوق بشری شما هم هست، آن زشتی مجازات اعدام است.

اعدام در قرن بیست و یکم در جامعه‌ای که ما در آن دم از انسانیت می‌زنیم و دم از حقوق بشر، یک مجازات غیرانسانی است. به‌خصوص در ایران وقتی که ما می‌بینیم از جرثقیل مثلاً استفاده می‌کنند برای اینکه یک انسان را به دار بکشند، و در آن سوی ماجرا هزاران نفر را هم می‌بینیم که می‌آیند به تماشای مراسم اعدام و در حالی‌که یک انسان جان می‌دهد، برخی‌شان می‌خندند و برخی‌شان با موبایل‌شان فیلمبرداری ازین صحنه می‌‌کنند. این پدیده‌ای است که به نظر من با فرهنگ ایران جور درنمی‌آید. برای همین باید هر طور شده این مجازات را به نوعی اصلاح کنیم.

در همین روزهایی که با هم گفت‌و‌گو می‌کنیم، ۳۰ سالگی لغو اعدام در فرانسه جشن گرفته شده است. شما به‌عنوان یک کارتونیست و فعال حقوق بشر فکر می‌کنید چنین واقعه و چنین رویدادی روزی در ایران هم اتفاق بیفتد؟

من به نسل جدید خیلی امیدوارم. این‌ها فرق دارند. این‌ها با ما خیلی فرق دارند. به همین دلیل خوشبین هستم. من اعتقاد دارم همه‌ مشکل از سیستم جمهوری اسلامی نیست. یک بخش‌ آن فرهنگی است. من اعتقاد دارم خود جامعه، خود مردم عزیز کشور ما باید تا حدودی نگاهشان را به این مسئله عوض کنند. گسترش کینه باعث نمی‌شود که ما به عدالت و صلح برسیم. این مفهوم صلح و نوع دوستی مال ما ایرانی‌هاست. باید به نوعی از این کینه‌ای که در جامعه‌ی ما در حال شکل گرفتن و رشد گرفتن است دوری کنیم.

آخرین نمایشگاهی که در پاریس داشتید، در فاصله‌ی ۷ تا ۲۹ سپتامبر بود، در همین ماهی که گذشت. در یک کافه‌ کاریکاتورها و کارتون‌ها‌تان را به نمایش گذاشتید. اسم این کار را هم گذاشته بودید "کافه کارتون". داستانش چه بود؟

داستان "کافه کارتون" و چگونگی برگزاری آن متفاوت است از فضای سیاسی. یادم هست زمانی که در ایران هم بودم، به‌خصوص یکی دو سال اخیر، همیشه عادت داشتم بروم به یکی دو تا از کافه‌های خوب تهران و آنجا وقتم را صرف می‌کردم. چون نیاز به آرامش و نیاز به تفکر داشتم. خب این نقشی‌ است که ما از کافه انتظار داریم. همه ما ایرانی‌ها نقش کافه را به شکل سنتی می‌شناسیم. به‌خصوص در دهه‌ی ۳۰ و ۴۰ ایران. قصه‌هایی شنیده‌ایم. البته سن من که قد نمی‌دهد به آن دوران، ولی قصه‌های خیلی خوبی شنیدیم. زمانی که من وارد شهر بین‌المللی هنر در پاریس شدم، جایی که زندگی می‌کردم، یک اطلاعیه‌ دیدم که نوشته بود جایی به اسم "کافه تک" هست و تخفیف خاصی برای اشخاصی مثل ما قائل می‌شود. هم بحث تخفیف بود و هم خیلی نزدیک بود به فضای سیته (Cité ). من آنجا را شناختم و این فضا برایم خیلی جالب بود. چون دیدم این کافه یک کافه‌ استاندارد به همان معناست که برایتان شرح دادم. آدم‌های ثابتی می‌آیند، فضای آرامی دارد و فقط و فقط آنجا کافه سرو می‌شود، اینجا به قهوه می‌گویند کافه، و این که هر روز یک قهوه متفاوت را از همه جای دنیا به شما پیشنهاد می‌کنند که به آن اصطلاحاً می‌گویند قهوه‌ روز یا "کافه دو ژور" (cafe du jour) که این خیلی منحصر به فرد است و من در جای دیگری ندیدم.

یعنی بهشت قهوه‌خورهاست.

بله، به یک معنا بهشت قهو‌ه‌خورها است و خیلی هم کیفیت قهوه‌اش خوب است. حالا من دوست ندارم خیلی تبلیغ کنم. اما به هر حال عادت کردم که بروم آنجا. هر روز می‌‌رفتم آنجا و یکی دو ساعتی می‌نشستم و مردم را نگاه می‌کردم. آدم‌ها و تیپ‌های مختلف را نگاه می‌کردم تا این ایده به ذهنم رسید. به آن‌ها پیشنهاد کردم که می‌خواهم اینجا یک نمایشگاه بگذارم از کارهایم که سوژه‌ی آن‌ها خود کافه باشد. ارتباط قهوه و فضای کافه و اشخاصی که وارد آن می‌شوند. گفتم بر اساس‌ این کافه‌نشینی‌ها ایده‌ گرفته‌ام و می‌خواهم کار کنم و می‌خواهم که این کارها را با خود قهوه بکشم. خب این ایده برای‌شان خیلی جالب بود و خیلی تازگی داشت و از من خواستند هرچه زودتر این نمایشگاه را برا‌یشان برپا کنم.

بی‌سابقه هم بود، نه؟

بله. در حوزه‌ کاریکاتور می‌توانم بگویم که تا به‌حال کسی این کار را نکرده. دردسر من هم از همان زمان شروع شد. چون خودم هم هیچوقت امتحان نکرده بودم که آیا اصلاً با قهوه می‌شود کاریکاتور کشید یا نه. به‌هرحال پس از دو سه هفته آزمایش بالاخره موفق شدم آن جوهر و آن رنگ دلخواه را به دست آورم و مجموعه‌ای از چند کار کشیدم و به نمایش گذاشتم. خوشبختانه خیلی تجربه‌ خوبی بود و استقبال خیلی خوبی شد و می‌توانم بگویم از تجربه‌های ماندگارم است.

کارهایی که می‌کردید، بیشتر از مشتریان قهوه‌خانه بود؟

بله. حتی جالب است بگویم که بعد وقتی که نمایشگاه را آنجا برگزار کردیم، به یکی دو تا از مشتری‌ها گفتم که کدامیک از کارها را از آن‌ها الهام گرفتم و برای مشتری‌ها خیلی شوک‌آور بود و برایشان عجیب بود که مثلاً این کاری که آنجا روی دیوار است، الهام گرفته شده از خودشان است.

سرانجام این کارهایی که کردید چه شد؟

آن نمایشگاه از یک نظر دیگر هم این تجربه موفق بود. تمام کارهایم را خریداری کردند.

یعنی خود آن قهوه‌خانه تمام این مجموعه کاریکاتورهای قهوه را خرید.

بله.

پس می‌شود گفت این تجربه، تاریخی هم هست. اینکه یک هنرمند ایرانی برای اولین بار چنین کاری کرده و آثارش هم آنجا می‌ماند. حالا این کاریکاتورها را در کافه زده‌اند؟

این کاریکاتورها را در آرشیو‌شان نگه داشتند، چون نمایشگاه‌ها‌شان تغییر می‌کند. اما با من تماس گرفتند و گفتند که می‌خواهند عکاسی را شروع کنند. احتمالاً می‌خواهند تقویمی چیزی از آن دربیاورند. البته من کپی رایت کارهایم را به آن‌ها نفروخته‌ام. احتمالاً یک جنگ یا چه بسا یک صلح کاری هم با آن‌ها در پیش روی دارم.

پایان‌بخش گفت‌وگو ما قسمتی از سخنرانی شماست در ششمین کنفرانس جهانی کاریکاتور در سال ۲۰۰۴. سخنان‌تان را با این جمله پایان دادید: "آرزویی که زرتشت اندیشه‌ور باستانی ایران چند هزار سال پیش برای جهان داشت. آرزو می‌کنم که به دستیاری فرمانروایان خوب آسیب و کشتار تمام شود. آن که از همه والاتر است، که راه کشتن را می‌بندد." این را شما در کاریکاتورها‌یتان هم نشان داده‌اید. نشان دادید که از جنگ و کشتار منزجر هستید. این‌طور نیست؟

همین طور است. شما من را یاد چند سال پیش انداختید. بله، من همیشه به این موضوع اعتقاد داشتم و افتخار من این بوده که به ‌عنوان یک ایرانی بتوانم این موضوع را آنجا مطرح کنم. احساس خیلی خوبی هم داشتم، زمانی که این جمله را بیان می‌کردم. البته آن روز این جمله را به انگلیسی گفتم. ولی خیلی برایم جالب است که الان شما به آن اشاره کردید و الان دارم می‌بینم که فعالیت خود من هم در فرانسه همین شده و دارم همین موضوع را ادامه می‌دهم.

موضوع صلح...

و جلوگیری از کشتار. فعالیت برای لغو حکم اعدام.
منبع:رادیو زمانه؛ ایرج ادیب زاده

اتحاد تنها راه برون رفت از بحــران ملــی »» شاهزاده رضا پهلوی

هم میهنان عزیزم، 

جمهوری اسلامی از یکسو، با نقض مستمر حقوق بشر، اعدام های گسترده، سرکوب روزنامه نگاران، مدافعین حقوق بشر، حامیان حقوق زنان و کودکان و از سوی دیگر، با حمایت از گروه های تروریستی و ماجراجویی و بحران سازی در سطح منطقه ایی و بین المللی، برای سرپوش گذاشتن بر شکست های خود در عرصه های مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، کشورمان را با بحرانی عظیم و خطرناک روبرو ساخته است.

بدون شک ادامه چنین روندی، می تواند کشورمان را بسوی جنگ دیگری سوق دهد که نتایج هولناک و هزینه های گزاف و جبران ناپذیری را برای کشور و منطقه در بر خواهد داشت.

در این شرایط حساس و سرنوشت ساز، برای برون رفت از این بحران ملی، از همه کنشگران، فعالین سیاسی، مدنی و یکایک شهروندان ایرانی دعوت می کنم، ضمن تاکید بر حفظ منافع ملی کشورمان، با اتحاد حول یک هدف مشترک: "گذار بسوی دموکراسی و احترام به حقوق بشر"، دست در دست یکدیگر گذاشته و برای آزادی ایران و استقرار دموکراسی و حقوق بشر در کشورمان به پاخیزیم.
سرنوشت ایران نمی بایست توسط دولت های خارجی بلکه تنها و تنها باید بدست مردم ایران تعیین شود. و این جز در سایه‎ی اتحاد نیروهای دموکراسی خواه و مبارزه بدور از خشونت به دست نخواهد آمد. به هوش باشیم که آیندگان درباره ما و عملکرد ما قضاوت خواهند کرد.

رضا پهلوی